จากการตายของแม่ปราง ทำให้พรานบุญตัดสินใจออกล่าสมิงอย่างจริงจัง เพื่อความปลอดภัยของลำดวน เขาได้ฝากลำดวน ไว้กับเพื่อนรักคือพรานหลง (ผู้ใหญ่บ้านของหมูบ้านพรานแห่งนี้) การล่าของพรานบุญครั้งนี้ต้องแลกด้วยความตายเท่านั้น
จากเหตุการณ์นี้ ทำให้สมิงได้ออกอาละวาดอย่างหนัก มันใช้ภาพลวงหลอกฆ่าเหยื่อ ทำให้ไม่เคยมีใครเห็นตัวมันจริงจริงนอกจากเหยื่อที่มันฆ่าเท่านั้น ข่าวการล่าของมันแพร่สะพัดออกไปอย่างรวดเร็ว ด้วยวิธีล่าของมันทำให้กระตุ้นและท้าทายพรานจากที่ต่างๆ ให้พากันมาที่หมู่บ้านนี้ ด้วยเป้าหมายเดียวกันคือ
การล่าสมิง แต่วัถตุประสงค์ต่างกันออกไป บางคนล่าเพราะความแค้น บางคนล่าเพื่อปกป้อง บางคนล่าเพื่อสนุก บางคนล่าเพื่อชื่อเสียง คงมีแต่ชาติ (ผู้ช่วยเจ้าหน้าที่ป่าไม้) หนุ่มอนุรักษ์ ที่เพิ่งเข้ามารับหน้าที่สืบสวนเรื่องนี้ ที่มีเป้าหมายที่แตกต่างออกไปเพราะเค้าต้องการหยุดการล่า
เรื่องราวทั้งหมดจะจบลงอย่างไร ความแค้น การล่า ….ใครคือผู้ล่า ใครคือผู้ถูกล่า
ตัวอย่างหนังออนไลน์
รีวิวหนัง
สมิง (นรินทร์ วิศิษฏ์ศักดิ์ / Thailand / 2014) C+
อยากให้ลองไปดูกันเยอะๆนะถึงแม้มันจะยังไม่ใช่หนังที่ดีแต่ถือว่าเป็นหนึ่งในหนังไทยที่น่าสนใจมากๆในรอบหลายปี
อย่างแรกคือความกล้าหาญของคนทำที่กล้าทำหนังที่แบกรับวิชวลเอ็ฟเฟ็กต์ไว้ทั้งเรื่องซึ่งแนวโน้มความเสี่ยงที่จะเจ็บตัวสูงเพราะมีคู่แข่งเป็นหนังฮอลลีวู้ดที่งานเทคนิคภาพรวมถึงความกลมกล่อมของบทยังไม่สามารถสู้ได้
อย่างที่สองคือความตั้งใจที่สัมผัสได้ในหลายๆ รายละเอียดที่พยายามสร้างชั้นเชิงในส่วนของบทและความหลากหลายของตัวละคร การต่อสู้กับสมิงที่มีทั้งความเชื่อไทย เขมร จีน ถึงแม้จะไม่ลงตัวดูเก้ๆกังๆอยู่มากแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นจับฉ่ายสุกเอาเผากินเพื่อโชว์ความกระหายCGIลูกเดียว
อย่างที่สามคือมันไม่ใช่หนังที่ขายหน้าหนังเกินหนังตัวเองที่เป็นจริงๆ จนถึงขั้นน่าเกลียด หนังแนวๆนี้ที่นึกถึงคือ ‘ปืนใหญ่จอมสลัด’ ที่ขายทั้งวิชวลเอฟเฟ็กต์ ดารา ผู้กำกับและคนเขียนบทคนดัง แต่หนังที่ออกมาเหลวแหลกมาก
เสียดายที่บทมันเยอะตัวละครแยะเลยกลายเป็นว่ากระจายความสำคัญให้ตัวละครหลายตัวเกินไปจนจับจุดให้เราติดตามเรื่องราวได้ไม่ไหลลื่น อีกทั้งยังทิ้งข้อข้องใจไว้ตามรายทางโดยเฉพาะขอบเขตความสามารถของสมิงกับร่างจำแลงของมันและเหล่าวิญญาณที่สมิงสังหารซึ่งถูกพันธนาการไว้ในร่างสมิงนั้นมีความซับซ้อนกับร่างเสือสมิงที่แท้จริงอย่างไร
หยิบจับขยายเรื่องราวผิดส่วนไปมากซึ่งแทนที่จะจับธีมอันใดอันหนึ่งให้อยู่หมัดเพื่อสะท้อนสาส์นและสะเทือนอารมณ์อารมณ์ได้ในตอนท้าย กลับไปแบ่งใสใจรายละเอียดส่วนขยายต่างๆอย่างละเล็กละน้อยเพื่อรองรับการหักมุม ซึ่งก็เล่นท่ายากเพราะเป็นแบบที่ต้องบาลานซ์การปรากฏตัวของตัวละครและการซ่อนที่รอการเฉลยให้ไม่งกเงิ่นจนดูคลิเช่โต้งๆจนเกินไป ซึ่งในส่วนนี้ทำให้นึกถึง บอดี้ศพ19 แต่สำหรับสมิงมันยากในการเล่ากว่ามากๆ เพราะต้องเล่าตัวละครที่มีทั้งสองสถานะจิตที่แตกต่างกันอยาสงสิ้นเชิงในตัวเดียวกันให้น่าเชื่อ
การกำกับช่วงแรกๆ ยังดูขาดๆ เกินๆ เชยๆ เห่ยๆ ทำให้ดูประดักประเดิดจนหลุดยิ้มในฉากที่ควรเศร้าอยู่บ้าง รวมถึงการตัดต่อที่ยังไม่เข้าที่เข้าทางมันจึงเอาไม่อยู่ แต่บางช็อตก็เชื่อมโยงได้เข้าท่าดี
เข้าใจว่างบนักแสดงไม่มีมากพอที่จะจ้างดารามีชื่อเสียงมาร่วมเล่น ทำให้บทสนทนาโต้ตอบหลายๆครั้งที่ซ้ำซากยิ่งไร้มิติเมื่อผนวกกับการแสดงของนักแสดงหน้าใหม่ที่แสนคลิเชทำให้ขาดความน่าเชื่อเมื่อต้องถ่ายทอดอารมณ์ผ่านเสียงในหลากหลายบรรยากาศแต่เสียงเหล่านั้นกลับแบนเรียบโมโนโทนเหลือเกิน ก็เลยทำให้ต้องพยายามเอาใจช่วยหนังให้รอดพ้นจากช่วงแรกนี้ไปได้ แต่ยังดีที่นักแสดงหลักบางคนในอัตราส่วนน้ำหนึ่งหยดต่อหนึ่งแก้วยังพอมีชีวิตชีวาอยู่บ้าง โดยเฉพาะกลุ่มก้อนพรานฝรั่งที่ถึงแม้ไม่มีบทบาทส่งผลกับเรื่องมากนักแต่ฉากใหญ่ของพวกเขาก็สร้างสีสันได้มาก นอกนั้นก็ต้องหันไปชมเชยการแสดงของตัวประกอบที่เล่นมีมิติมากกว่าตัวแสดงหลักหลายๆตัว
เสียงดนตรีประกอบที่โหมเร้าอารมณ์แทบทุกฉากอย่างไม่ยั้งมือ แทนที่จะเสริมบรรยากาศหนังแต่กลับทำลาย จนช่วงกลางเรื่องเหมือนรู้ตัวว่าการโหมดนตรีประกอบขนาดนั้นมันเกินซีนหนังจนทำลายก็เลยเบาๆ ลงบ้าง ก่อนจะโหมแรงอีกครั้งช่วงท้ายแบบว่าเอาน่าจะจบแล้วก็ต้องบิลด์หน่อยสิ
โดยรวมแล้วหนังสนุกเป็นช่วงๆ สนุกกับการได้เห็นพลังวิชวลเอ็ฟเฟ็กต์ในหนังไทยที่แน่นอนว่ามีมากกว่าเสือในตัวอย่างหนัง ซึ่งถือว่าเป็นการพัฒนาไปในทางที่ดีของหนังไทย สมควรแก่การเสียสตางค์เข้าไปดู